Topsport en blessures

Twee dingen die heel slecht samen gaan, maar helaas wel voorkomen. Wij zijn natuurlijk ook maar gewoon mensen en helaas niet van staal. Zou soms best handig zijn als het wel zo was.. 

Helemaal fit en het einde van de voorbereiding was in zicht.. Thank God!! Nog 1,5 week te gaan en dan is alles weer 'normaal'. Een regelmatig leven met vaste trainingen..

In mijn laatste blog vertelde ik jullie dat ik een week naar Denemarken zou gaan. En dat ging ik ook en daar ging het fout. Alle trainingen doorstaan. Van dinsdag t/m vrijdag 3 trainingen per dag. Vrijdagavond een wedstrijd tegen het Deense Odense (waar Pearl v/d Wissel speelt). Helaas waren zij (veeeeel) te sterk en verloren we met 10 doelpunten verschil. Wat achteraf minder erg was aangezien ze van iedereen dik wonnen en uiteindelijk de terechte winnaar werden van het toernooi. 

Zaterdagochtend om 10u stond de tweede wedstrijd op het programma tegen Ringkobing. De eerste helft werd duidelijk dat wij de overhand hadden en we gingen dan ook de rust in met een ruime voorsprong. De tweede helft begon en ging verder zoals de eerste. Na 5 minuten werd ik prachtig vrijgespeeld in de hoek. Ik had een grote ruimte, kon 3 passen nemen en springen. Op het moment dat ik afgezet had en beide benen van de grond waren. Vond de rechterhoek van Ringkobing het nodig om mijn schot toch nog af te stoppen. Ze kwam vol van de zijkant en liep letterlijk onder mij door en nam mijn benen mee. Gevolg: ik viel naar beneden met mijn hoofd en schouders eerst (ik duikelde over haar heen als het ware). Toen mijn linkerschouder met volle kracht als eerst op de grond kwam leek de tijd even stil te staan. Ik voelde direct dat er iets niet klopte.

Hoe weet die dokter mijn naam?

Mijn eerste reactie was opstaan, maar dat ging niet. Ik kon mijn linkerarm niet bewegen en kon mezelf niet omhoog duwen. Ik raakte in paniek en heb geloof ik aardig de sporthal bij elkaar geschreeuwd. Tot er iemand om een dokter riep en vervolgens de dokter zei: Michelle doe maar rustig. Hoe weet die dokter mijn naam? Toen ik mijn ogen opende zag ik de vader van een oud-teamgenoot. Die was toevallig in de hal omdat zijn dochter (speelde vorig jaar bij Buxte nu bij Kopenhagen, bij Kelly, Debbie en Myrthe in het team) na ons moest spelen. Hij vroeg of ik op kon staan, ik zei dat dat niet ging. Hij zou me helpen. Hij hielp me langzaam overeind en toen was gelijk duidelijk wat het probleem was en wat er fout was gegaan.

Mijn schouder zat op mijn borst.. Hmmm dat hoort niet.. Ik dacht gelijk dat ik moest overgeven. De helft weet ik niet meer maar hij zei ik tel tot 3 en gaf bij 2 een ruk aan mijn arm. Een heel raar ploppend geluid en een enorme opluchting waren wat volgde. Mijn arm zat weer in model en op de juiste plek. Helaas moest ik het veld af en liep ik de volgende 2 dagen doelloos rond in de sporthal met een mitella om. 

De maandag erna kon ik om 10u naar het ziekenhuis voor een MRI. Uit de MRI bleek dat er wonder boven wonder niets kapot was. Mijn schouder was alleen dik en blauw maar verder niets ernstigs. De revalidatie kon beginnen, dacht ik. Maar helaas moest ik eerst 10 dagen met een brace om mijn arm lopen omdat alles uitgerekt was. 

NIKS doen is NIKS voor mij

Stilzitten is niet voor mij weggelegd dus ging ik opzoek naar dingen die ik wel kon. Fietsen op een ligfiets in de sportschool. Krachttraining voor mijn benen en rechterarm. Dat heb ik de eerste week gedaan. De tweede week kreeg ik hulp van een personal trainer en mocht ik langzaam beginnen met rennen. De derde week heb ik een soort van handbaltraining gedaan. Breaks lopen, schieten, conditietraining, etc.. nu zit ik in week 4 en mag ik langzaam wat dingen proberen met contact. Langzaam en zachtjes is heel erg lastig als je handbal wil spelen. Hard word het sowieso niet deze week aangezien er geen spier meer in mijn armpje te vinden is. Mijn doel is over 2 weken mijn eerste speelminuten te maken. Dan is het 5 weken geleden dat mijn schouder uit de kom was. Of het realistisch is weten we over 2 weken...... 

Maar voor nu ben ik tevreden met wat ik kan en moet ik zorgen dat ik sterker terug kom! 

Hopelijk kan ik jullie in mijn volgende blog vertellen over mijn eerste wedstrijden..... 

Groetjes, Michelle