Handbalsters zijn ook mensen

Raar maar waar: ook wij zijn maar gewoon mensen.

We zijn (helaas) geen machines. We maken fouten, hebben een dip of spelen als wereldsterren. Dat kan allemaal, omdat we mensen zijn. Soms zit je in een flow en speel je wedstrijden achter elkaar op het hoge niveau dat je kan. Maar er zijn ook wedstrijden dat het even niet gaat zoals je wil. Het ergste hiervan is niet dat het bij jezelf niet gaat zoals je wil. Nee het ergste is dat de mensen in het publiek iets zien wat ze niet gewend zijn. Ze zien dat je ook wel eens een ‘off-day’ kan hebben. In het publiek zitten handbalfans. Handbalfans van alle gradaties en leeftijden. Zij genieten van het spel en de speelsters. Zij creëren sfeer in de sporthal en geven, ons als speelsters, vaak een goed gevoel. Soms ook niet.. Dat gebeurt ook en daarom begon ik mijn verhaal met: ‘wij zijn ook maar gewoon mensen’.

Elke vrije kans die we krijgen willen we scoren, elke bal die we aanraken willen we op de best mogelijke manier afspelen. Elke tegenaanval willen we afstoppen. Samen, als een team doen we er alles aan om aan het einde van de wedstrijd meer doelpunten te hebben gemaakt dan de tegenpartij. Elke bal die de tegenpartij op doel schiet wil onze keepster stoppen. Helaas weten we dat in handbal de 0 houden onmogelijk is. Ook 100% scoringspercentage gedurende de hele wedstrijd als team is onmogelijk. Maar daarom is handbal wel vaak rete spannend! Er gebeurd veel en er worden veel doelpunten gemaakt. Als we een bal niet afstoppen of een keer een vrije kans missen weten we zelf ook wel hoe ‘slecht’ dat is. Maar het gebeurd. Ook dan hebben we het publiek nodig. Juist dan. Je team steunen wanneer het minder goed gaat is belangrijker. Ze zeggen niet voor niets; ‘Als je wint heb je vrienden’. Uit ervaring weet ik inmiddels dat dat (helaas) echt zo is. Maar als je in iemand gelooft steun je diegene altijd. Als je weet wat diegene kan omdat diegene het al zo vaak heeft laten zien, vertrouw er dan ook op dat het na de dip weer beter gaat…

We hebben iedereen nodig!

Waarom schrijf ik hierover? Niet omdat ik in een dip zit. Ik schrijf hierover omdat ik vaak na de wedstrijd hoor van fans: ‘Ja zij (willekeurig persoon) was echt heeeel goed want ze heeft 7 keer gescoord’. Er wordt vaak niet verder gekeken naar dekking (behalve naar de keepster die natuurlijk heel belangrijk is en op een eiland staat achter het team), assists, kansen die gecreëerd worden, etc.. Handbal is een teamsport en het klinkt cliché maar we hebben iedereen heel hard nodig. Iedereen, ook degene die misschien niet zoveel speelt.

Zooo dat wilde ik toch even kwijt…..

Dan een ander verhaal. Wat mensen zich misschien afvragen over spelen voor je land, voor het Nederlands team. Daar kan ik jullie best iets over vertellen. Een paar maanden geleden was ik geblesseerd. Er was een trainingsstage van het Nederlands team en die heb ik helaas gemist. Nu, voor de WK-voorbereiding, ben ik wel weer geselecteerd. Toen ik geblesseerd was kreeg ik vaak de vraag: ‘Ben je er volgende keer wel weer bij?’. Mijn antwoord was dan: ‘Dat hoop ik’. Het is namelijk niet vanzelfsprekend dat ik erbij zit. Dat geldt voor iedereen. Elke keer opnieuw moet je jezelf bewijzen en zorgen dat je goed speelt en fit bent.

De 'moeder' van het team

Het is en blijft een eer om voor mijn land te mogen spelen. Helemaal bij zo een groot toernooi. Na mijn blessure werd ik geselecteerd om bij Nederland B mee te spelen. Ook dit vind ik een eer. Ik was voor het eerst in mijn carrière de oudste in een team. Ja dat komt wel binnen. Ik voelde me ook gelijk een soort moeder. Er waren namelijk veel jonge meiden geselecteerd die voor het eerst bij de senioren van het Nederlands dames team mee mochten doen. Ik voelde me ook wel verantwoordelijk. Deze keer had ik een compleet andere rol in het team. Mijn doel van dat weekend was dan ook deze meiden op hun gemak stellen en zorgen dat ze een onvergetelijk weekend hadden bij het Nederlands team. Ik was best zenuwachtig. Waarom? Omdat alle meiden die voor het eerst uitgenodigd waren niets te verliezen hadden. En ik? Ik had best veel te verliezen. Ik had namelijk het idee, niet alleen omdat ik de oudste was, maar ook omdat ik de meeste interlands op mijn naam had in die groep, dat ik alleen maar af kon gaan.

In mijn gedachten kon ik het alleen maar slecht doen. Ik heb veel meegemaakt maar ben nog steeds voor veel wedstrijden zenuwachtig. Niet dat ik sta te trillen als een rietje, maar gezonde spanning. In deze wedstrijden (in Magdeburg en Berlijn, tegen Duitsland) had ik mezelf best veel druk opgelegd, wat achteraf helemaal niet nodig was. Toch vond ik het een goed geslaagd weekend. We hebben verloren, maar het Nederlands dames team heeft er 6 nieuwe selectieleden bij. Stuk voor stuk hebben ze het goed gedaan en ben ik trots op deze meiden. Het voelde in zo een korte tijd toch een beetje als mijn team en dat is toch wel knap als je maar 2x samen traint en dan gelijk 2 wedstrijden speelt.

Voor nu staat er nog 1 wedstrijd op het programma met BSV en dan begint de voorbereiding op het WK in Papendal. Ik heb er heel veel zin in! En ik hoop jullie ook…

XX Michelle