7 maanden na de operatie

Het is deze week precies 7 maanden na mijn operatie. Ik heb mijn eerste minuten gemaakt en mijn eerste 2 wedstrijden gespeeld voor NSU (Neckarsulmer Sport-Union).

Zenuwachtig was ik niet echt, eerder gefrustreerd. Ik kan spelen, voel me goed, knie doet het prima, maar voel me nog niet mezelf. Het loopt gewoon nog niet zoals ik graag zou willen. En helaas is het antwoord hierop: geduld, dat komt met de tijd. IK HEB GEEN GEDULD MEER! Ik wil NU goed spelen!

Slecht gespeeld heb ik niet maar heel erg goed was het ook niet. Ik vind het lastig in de wedstrijd te komen. Het team heeft 7 maanden zonder mij gespeeld, heeft zich ontwikkeld, zijn op elkaar ingespeeld, kennen elkaar en dan kom ik. Vanuit het niets en moet ik me aanpassen aan hun en zij aan mij. Tja dat heeft tijd nodig. Ik weet het. Maar ik wil NU goed spelen en laten zien wat ik kan. Natuurlijk ben ik tevreden met de minuten die ik mag spelen en die ik krijg. MAAR die 15 minuten zijn zo snel voorbij en ik wil nog veel meer laten zien.

De conclusie hiervan is, dat mijn revalidatie misschien officieel voorbij is, maar eigenlijk ben ik er nog lang niet. Ik moet weer wedstrijd ritme krijgen, mezelf terug vinden, een plek vinden in het team. Het is niet zo dat je 6 tot 9 maanden revalideert en gelijk terug bent waar je gestopt was. En dat is toch best nog wel moeilijk. Mentaal is dat nog een extra klap. Maar daar wordt ik alleen maar sterker van. Ik ben nu zover gekomen, dit overwin ik ook!

Buiten mijn eigen sores, hebben wij als team, het onszelf heel erg moeilijk gemaakt in de laatste paar weken. We hebben wedstrijden verloren die wij hadden moeten winnen. Daarentegen wedstrijden gewonnen waarbij iedereen dacht dat we zouden verliezen. We staan op dit moment 4devan onder, maar kunnen nog degraderen. We moeten punten pakken in de komende wedstrijden en dit is een bijzonder moeilijke opgave, maar niets is onmogelijk.

Een dubbele revalidatie. Ik moet mezelf terugvinden en het team moet elkaar vinden. Dit alles moet gebeuren in de komende paar weken. De tijd dringt en we hebben punten nodig. Ik voel de druk, van mezelf en van het team. Een hele moeilijke situatie. Maar niets is onmogelijk en ik geloof er nog steeds niet! Ik kan dit, wij kunnen dit!

Het gevoel weer op het veld te staan is geweldig en heb ik enorm gemist. Ik hoor er weer bij en kan laten zien wat ik kan. Ook al is het nog niet wat ik graag zou willen laten zien, ben ik trost op wat ik tot nu toe bereikt heb.

Ik hoop dat ik jullie in de komende weken leuke berichten kan schrijven! Voor nu hard trainen, zowel fysiek als mentaal, doorgaan, niet opgeven en vechten tot we er bij neervallen!